დემოკრატიის სისუსტეები

საზოგადოდ, პოსტსაბჭოთა ქვეყნებში, და მათ შორის ყველაზე მეტად საქართველოში, ჯერ კიდევ არსებობს კრიმინალური სამყაროს მიმართ ერთგვარი ნოსტალგია.  სამწუხაროდ, ბოლო პერიოდში სამართალდამცავ  ორგანოებშიც შეაღწიეს  მოძალადე პირებმა, რაც მოსალოდნელიც იყო 2012 წლის შემდეგ.  

ზერელე დაკვირვებითაც კი აშკარაა, რომ დემოკრატიის სიკეთით უფრო  მეტად, სწორედ დემოკრატიის მტრები, ანუ კრიმინალები, კორუფციონერები, ზოგადად, კანონის დამრღვევები სარგებლობენ.

სწორედ ეს არის დემოკრატიის აქილევსის ქუსლი.

რა არის ამის მიზეზი?

მიზეზი აშკარაა. ეს არის ფსევდოჰუმანიზმი. უფრო  ზუსტად,  ფსევდოჰუმანისტი  ადამიანები, რომლებსაც შექმნილი აქვთ არასამთავრობო  ორგანიზაციები, კავშირები, თუ  სხვადასხვა გაერთიანებები და ფსევდოჰუმანურ იდეებს ნერგავენ საზოგადოებაში,  ღირებულებების აღრევით აბნევენ ადამიანებს;  ასევე, ადვოკატები, რომლებიც კრიმინალების დაცვისას შემამსუბუქებელ გარემოებებს კი არ ეძებენ, არამედ უაპელაციოდ აცხადებენ: ჩემი კლიენტი უდანაშაულოა და ცდილობენ სრულად გაამართლონ დამნაშავე, ამის დასამტკიცებლად არაფერს არ ერიდებიან. 

ჩვენს  ქვეყანაში ხულიგნების და ავაზაკების  გადაჭარბებულმა ქომაგმა სახელმწიფო ინსტიტუტები გადაიყოლა.  იმ დროს როცა, ჩვეულებრივი ადამიანი როცა მიმართავს ასეთ ორგანიზაციებს,  რეაგირება მათი მხრიდან  ნულია.

კერძოდ, მე მივმართე რამდენიმე ორგანიზაციას, როცა დედაჩემს  ყოვლად უსაფუძვლოდ შეუჩერეს პენსია ექვსი თვით, მაგრამ, ამას არავითარი შედეგი არ მოჰყოლია.

ასევე ძალიან ნიშნდობლივი იყო ჩემთვის მაია ასათიანის მიმართვა, როცა მისი ფოტოს გავრცელებას ეს ე. წ. უფლებადამცველები არც კი გამოეხმაურნენ. მაგრამ, მიზეზი, ჩემი აზრით, იყო არა  ის, რომ მაია საზოგადოებისთვის ცნობადი სახეა, არამედ ის, რომ   მის მიმართ კეთილგანყობილნი არ არიან „ციციკორეები“.  სამწუხაროდ, ეს ფენა საქართველოში საკმაოდ მძლავრი და გავლენიანია, რადგან რელიგიით (კერძოდ, მართლმადიდებლობით) მანიპულირებენ.

ისეთი შთაბეჭდილება რჩება, რომ კეთილი ნების და კანონმორჩილი ადამიანის სიცოცხლე და უფლებები  მეათეხარისხოვანია. აი, მოძალედეს და კრიმინალს კი თმის ღერი თუ ჩამოუვარდა თავიდან, სახელმწიფო უნდა ჩამოვანგრიოთ.

ასეთი განწყობაა დღეს საქართველოში, არამარტო არასამთავრობო ორგანიზაციების მხრიდან, არამედ, რაც ყველაზე გასაკვირია, მოქალაქეთა ნაწილის მხრიდანაც.

ჩემი სუბიექტური აზრი ასეთია: დიახ, უფლებადამცველები ვალდებულნი არიან, რომ რეაგირება ჰქონდეთ ყოველგვარ ძალადობაზე, ვის მიმართაც უნდა იყოს ის, მაგრამ, როცა ჩვეულებრივი მოქალაქე  გადაჭარბებულ ინტერესს იჩენს კრიმინალების მიმართ და მზად არის სახელმწიფო ინტერესები და ქვეყნის უსაფრთხოება გადააყოლოს ამ ფენის დაცვას, აქ უკვე ღირებულებების აღრევასთან გვაქვს საქმე.

ვიცი, რომ ბევრ ადამიანს გააღიზიანებს ჩემი მსჯელობა, მაგრამ, მათ მინდა ვკითხო, რამდენად აღშფოდნენ ისინი დაჩი დარჩიას მკვლელობის გამო და თუ დაინტერესდნენ, ზის თუ არა ციხეში მისი ნამდვილი მკვლელი? თუ, რაკი მისი ოჯახის წევრები  არ არიან ისეთი თავზეხელაღებული ინტრიგანები, როგორიც ზოგიერთი პოლიტიკური ორგანიზაციების მიერ გაპიარებული ავაზაკების ახლობლები, ამიტომ საინტერესო არ არის ამ ოჯახის  ბედი? ან თუ დაინტერესებულან იმ სპეცრაზმელების სერიული მკვლელობებით, რომლებიც საქართველოს უსაფრთხოებას იცავდნენ?

ამ კითხვაზე  სავარაუდო პასუხი ასეთია: ჰო, ესეც ცუდია, მაგრამ, ეს ხომ არ ამართლებს, იმას, რაც მაშინ იყო? არ ამართლებს და იმიტომაც ირბინეთ ქუჩებში ცოცხებით,  და რა მიიღეთ? ახლა აღარ გაქვთ პროტესტის გრძნობა? 

  ჰოდა, სანამ საქართველოს რიგითი მოქალაქე არ დაალაგებს ღირებულებებს, მუდამ  გაურკვევლობაში და ბურუსში ვიქნებით და მეათასედ ვიკითხავთ უაზროდ: გვეშველება რამე?