წერილები მხოლოდ ჩემთვის

შესავალი

აქამდე დაწერილი წერილები, რომლებსაც ამ ბლოგზე ვათავსებდი, იმ სურვილით იწერებოდა, რომ რაც შეიძლება მეტ ადამიანს წაეკთხა და გამოეთქვა თავისი აზრი, თუმცა ასე არ მოხდა...

ამის შემდეგ კი იმ იმედით ვწერ და დავწერ,  რომ მათ არავინ წაიკითხავს. ამიტომ ვწერ უფრო თავისუფლად, ყოველგვარი შეზღუდვისა და თვითცენზურის გარეშე. დავწერ ყველაფერზე, რაც მაწუხებს და რა დასკვნებიც გამოვიტანე, განსაკუთრებით ბოლო ოცი-ოცდახუთი წლის განმავლობაში ჩემს ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებზე, ანუ გავაკეთებ საქართველოს (ე.წ.) თავისუფლების მოპოვების შემდეგ, წლების მანძილზე განვითარებული მოვლენების ანალიზს. თუმცა, დავწერ არა მხოლოდ ამაზე ...

ჩემი წერილები, ალბათ, ქაოტური იქნება, ანუ ისეთი, როგორიც სინამდვილეში მე ვარ.  მუდამ ყველაფრის მოწესმრიგებას ვცდილობ, მაგრამ უფრო მეტი ქაოსი შემაქვს...

 ჰო, არ  მიყვარს გრძელი და გაჭიანურებული სიტყვა, ამიტომ  ვიწყებ. და აჰა, პირველი წერილიც.

თავისუფლება

თავისუფალ საზოგადოებას თავისუფალი ადამიანების ერთობა ქმნის.

ნებისმიერი ადამიანი გეტყვით, რომ მას თავისუფლება ურჩევნია მონობას, მაგრამ მიისწრაფვის კი ყველა თავისუფლებისკენ?

ალბათ, თავდაპირველად ტერმინების შეთანხმებაა საჭირო. ის რასაც მე ვუწოდებ თავისუფლებას, ბევრისთვის შესაძლოა გაუგებარი იყოს. მრავალი და მრავალი ადამიანი ფიქრობს, რომ თავისუფლება ყველა სურვილის დაუყოვნებლივ ასრულების უფლებაა. ასეთ ადამიანებთან დავას არც ვაპირებ, რადგან ისინი ჯერ თავისუფლების პირველ საფეხურზეც კი არ არიან.

ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ამ ქვეყანაში ადამიანთა უმრავლესობა, განსაკუთრებით კი ახალგაზრდობა, გულწრფელად ცდილობდეს თავისუფლების არსში წვდომას და მისკენ სწაფვის დაუღალავი სურვილი ამოძრავებდეს. მაშინ და მხოლოდ მაშინ იქნება ეს ქვეყანა თავისუფალი, მდიდარი, ბედნიერი.

ჩემთვის  პიროვნული თავისუფლება ღირსების გარეშე არ არსებობს.  ღირსების მქონე ადამიანისთვის კი ყველაზე დიდი საზრუნავი ის არის , რომ იყოს მუდამ ისეთი ძლიერი, რომ  ვიღაცის იმედად კი არ იყოს, არამედ თვითონ შეძლოს სხვისი დახმარება, საჭიროების დროს.

ძალიან მოხუცი და ავადმყოფი ადამიანების გარდა, რამდენია საქართველოში ისეთი, რომელიც სახელმწიფოსგან ითხოვს დახმარებას, ყოველგვარი სირცხვილის  გარეშე? ახლა ზოგიერთი იტყოდა, უმუშევრობააო. ეს არ არის  ნამდვილი  მიზეზი.  ნათქვამია, ეძიებდე და ჰპოვებდეო.  ვინც გულწრფელად და შეუპოვრად ეძებს, ის პოულობს კიდეც.

ღირსეული ადამიანი არასოდეს წამოეგება სიცრუის ანკესს,  არ აჰყვება საგანგებოდ გავრცელებულ ჭორებს  და, რა თქმა უნდა, არ შეუწყობს ხელს მათ გავრცელებას.

  ჩვენს ქვეყანაში ამ მხრივაც საშინელი სიბეცეა, 2012-ში ცოცხებით დარბოდნენ კრიმინალების დასაცავად, ყველა უფლებადამცველად იქცა, ახლა კი სახელმწიფო ინსტიტუტების ჩამოშლა სულ არ ანაღვლებთ.

ღირსეულ ადამიანს თავისი ჩადენილი შეცდომების აღიარებაც შეუძლია, წარსულის გადაფასებაც,  არასოდეს გაჯიუტდება ჯორივით და არ იძახებს: „ჩემი სჯობსო“.

მხოლოდ ღირსეული ადამიანების ერთობა ქმნის ღირსეულ საზოგადოებას.

ღირსების მქონე საზოგადოება განა მოითმენდა ბესელიას პარლამენტში,  წულუკიანს კი იუსტიციის მინისტრად, როცა მათი ადგილი ციხეშია?

ცხადია, ღირსეული ადამიანი სულგრძელი და გულმოწყალეა, თუმცა, ისიც იცის, რომ თავგასული კრიმინალების დაუსჯელობა სახელმწიფოს დამანგრეველია.

მიუხედავად იმისა, რომ ოპტიმისტი ვარ, ვიცი, რომ ღირსეულ საზოგადოებას ჩემს ქვეყანაში ვერ მოვესწრები, რადგან რეალისტიც ვარ და  დღევანდელი მოცემულობა ამის თქმის საბაბს მაძლევს.

ახლა ერთსაც ვიტყვი და ამით დავამთავრებ.

მცირე შესავლით დავიწყებ.

ჯანსუღ ჩარკვიანის მიმართ, რომელიც გუშინ მთაწმინდაზე დაფლეს, ამბივალენტური დამოკიდებულება მაქვს. მისი ადრეული ლექსები  ჩემი ბავშვობის განუყრელი ნაწილია, ამავე დროს, მისი ბოლოდროინდელი გამოხდომები და გარითმული უწმაწურობა ამაზრზენია. ალბათ,  ამაზეა  ნათქვამი --  ბებრის მარაზმი.  თუმცა, ასეც რომ არ იყოს, მისმა ახლობლებმა მაინც ხომ იციან, ჭეშმარიტად არის თუ არა ის მთაწმინდის  ბინადარი?

ამ ამბავმა დიდუბის პანთეონი და ავაზაკი ჯაბა გამახსენა...

აი, ასეთია ჩვენი ხალხი, რომელიც ხან ისეთი მგრძნობიარე ხდება, რომ  კრიმინალის თავიდან თმის ღერის ჩამოვარდნას ვერ აიტანს, ხან კი ყრუ-მუნჯია, როცა  სიმართლის თქმაა საჭირო...